Vorig jaar voelde ik al een paar keer de aandrang om iets te
schrijven over Podium Witteman, het programma waarin
Paul Witteman zichtbaar van geluk smelt op een muzikaal
bedje van roomboter.
En wat mij betreft zeer terecht.
Ik glijd met hem mee naar interessante muzikanten,
verrassende uitvoeringen, onverwachte combinaties en dat
alles, moet ik aannemen, als resultaat van prikkelende
redactionele ideeën.
Paul vlindert van hot naar elders en van ver naar dichtbij op
de thermiek van echte interesse en gedrevenheid.
De uitzending van vandaag lichtte de grendel op mijn
terughoudendheid en dwingt mij om van mijn enthousiasme
te getuigen.
De reden om er niet eerder over te schrijven was de
abominabele vormgeving van het programma. Vanuit mijn
achtergrond, kan ik daar niet omheen.
De uitzending van vandaag, rond en (mede) samengesteld
door Herman van Veen, was inhoudelijk buitengewoon
prikkelend en boeiend.
De vormgeving daarentegen was weer armoedig.
Het ontstijgt niet het niveau van een avondje tussen de
schuifdeuren. Rondom is overal wat publiek neergekwakt.
Een ratjetoe van overwegend ouden van dagen, gekleed,
in de uitverkoopresten van C&A en Piet van den Brul.
Soms alleen in tegenlicht en strooilicht. Maar dan altijd nog
voldoende aanwezig om als kijker afgeleid te worden.
De belichting is dramatisch. Plat en sfeerloos.
De cameravoering is onnavolgbaar.
Het ene lelijke shot wordt overtroffen door het volgende.
Ik kan geen begin ontdekken van muzikaal- noch
dramaturgisch inzicht.
Mijn hart jankt als ik dat zie.
Maar natuurlijk is de regisseur opgezadeld met de inzichten
van een uitvoerend producent en heeft de belichter
nooit gehoord, wat er van hem verwacht werd.
Het is de oppervlakkige gesel van producententelevisie, die
creativiteit heeft teruggebracht tot sluitpost van een programma.
Zo wordt televisie anno nu gemaakt en is Hilversum opgezadeld
met een aantal Publiek Rechtelijke schijtlaarzen die buigen naar
staatssecretaris Dekker. Een olijke krullenbol van de VVD, die
als pook van het vrije marktdenken de commerciële omroepen
omhelst en de publieke omroep opstookt tot as.
Behalve ooit Jan Slagter, hoorde ik nooit een weerwoord, een
oproep tot verzet uit de Publieke Omroepen.
Iedereen zit daar kennelijk op zijn reet en denkt het zal mijn
tijd nog wel duren, et après nous le déluge.
Dood- en doodzonde.
Ik liet mij even meeslepen door mijn ongenoegen over het
beheer van het publieke domein.
Maar ter afsluiting terug naar Podium Witteman.
Het programma staat redactioneel, maar verdient echte liefde
wat betreft de vormgeving. Bob Rooyens
3 januari 2016