Miesje, Joost, Marieke, Janneke - Leen en Mies


Dit speelt meer dan 10 jaar geleden. 

Leen en ik zitten op zijn werkkamer.

Mies komt zo af en toe binnen met een kopje koffie, 

iets lekkers erbij en zo glijden we dan met z’n drieën 

vanzelf in een gesprek over een actualiteit, een programma,  

een politicus, een presentator.  

Nou ja, ’t kan van alles zijn. 

Mies liet Leen een brief zien van een echtpaar, goede  

bekenden van ze, met daarin een foto waarop dat echtpaar  

op een bankje zit in de tuin van St. Paul’s Church in Londen,  

Covent Garden. 

Leen en Mies zijn in 1955 in Londen getrouwd. Niet zozeer 

vanuit een romantische opwelling maar gedwongen door een 

katholieke moraal die niet toestond dat een katholiek meisje 

zou trouwen met een gescheiden man. 

50 Huwelijksjaren later in 2005, gaan Leen en Mies dat in 

Londen vieren. 

Een huwelijk van 50 jaar is al redelijk uitzonderlijk, een  

huwelijk met die lengte, in de wereld van schijn en illusie is  

nog veel uitzonderlijker en de verdieping van hun liefde de  

allesomvattende verknochtheid aan elkaar, die in mijn  

beleving in de loop der jaren alleen maar intenser werd, is  

uniek. 

Ze vliegen naar Londen, gaan uit, vieren hun 50jarige  

verbintenis en gaan slapen. De volgende ochtend gaan ze  

ontbijten en geloven hun ogen niet. Aan één van de tafeltjes 

in de ontbijtruimte zit één van hun kinderen.  

De schok van de verrassing is groot, maar wordt groter 

naarmate er steeds meer kinderen de ontbijtruimte binnen- 

druppelen. 

Miesje, Joost, Marieke en Janneke hadden in het geheim een  

uitzonderlijk cadeau geregeld. 

Ze namen Mies en Leen mee naar de tuin van St. Paul’s  

Church in Covent Garden. De wijk waar vroeger ’s morgens  

de pakhuizen werden bevoorraad met groenten en fruit en  

waarvan het marktje diende als decor voor de openingsscène  

van ‘My Fair Lady’.  

In de theaterwereld staat het kerkje bekend als ‘the Actor’s  

Church’. Veel celebreties worden in de kerk herdacht,  

geëerd of liggen er begraven. Alec Guinness, Charlie Chaplin,  

Noël Coward, Boris Karloff, Margaret Rutherford en recent nog  

Alan Rickman, etc.  

De kerkleiding die, zoals veel kerken, moeite heeft om zich  

financieel te bedruipen bedacht dat de bankjes in het  

parkje rond de kerk wel eens een interessante bron van  

inkomsten zouden kunnen zijn.  

De bankjes werden ‘remembrance benches’ genoemd en  

kregen tegen betaling, een autonome naamgeving.  

Miesje, Joost, Marieke en Janneke hadden zich een bankje 

toegeëigend en voorzien van de tekst:

                        Mies en Leen 

        Eloped to London from Amsterdam 

Een waanzinnig origineel en ontroerend cadeau.

Om het bankje niet een anoniem leven te laten slijten,  

vroegen Leen en Mies aan vrienden die naar Londen gingen,  

een foto van zichzelf op het bankje te nemen en zo het bankje  

te promoveren tot monument van de vriendschap en een  

levende herinnering aan een lief, uitzonderlijk cadeau van de  

kinderen.

Op de dag dat ik er met Roland de Groot en mijn zoon Rinke 

was, vroegen we aan de over het algemeen wat oudere dames  

en heren die in het parkje waren, of zij de geschiedenis van 

het bankje kenden.  

Nou nee dat niet, maar de tekst duidt er toch wel op, dat 

het gaat over een jong verliefd stelletje dat Amsterdam 

ontvlucht is om in Londen een nieuwe toekomst op te  

bouwen. Ze fantaseerden er een beetje op los waarbij  

hun ogen romantische dromen lieten zien, die blosjes  

tekenden op hun eigen verleden. 

We hadden wel een probleempje. Het bankje was bezet. 

Er zat een wat oudere dame op. We vertelden haar de  

geschiedenis en verzochten haar om een bankje op te willen  

schuiven, zodat wij de foto konden maken voor de collectie 

‘vriendschap en liefde’. 

Ze weigerde pertinent. Bleek ook niet echt een dame, meende 

dat we haar in de maling namen en maakte ons met ‘bloody’s  

dit en bloody’s dat uit, voor kinderen van een publieke  

vrouw. 

We gingen op een aangrenzend bankje zitten wachten tot ze  

zou afkoelen en vertrekken.  

Vergeet het maar.  

Ze keek ons met een smalende glimlach aan, bleef zitten 

waar ze zat en pruttelde boze taal.  

Wat te doen. 

Rinke is praktisch. Hij trok een 20 Pond biljet en met  

gespeelde tegenzin, maar wel gretig pakte ze het aan en ging  

een eindje verderop zitten.  

Klik en de foto was gemaakt.

Roland de Groot en ikzelf. 20 april 2009

Monument van de kinderen voor hun ouders. 

7.3.'2018

8.3.'18

Op deze foto is ook de inscriptie op de voorkant zichtbaar. '

In celebration of their 50th anniversary September 22nd 1955 In Everlasting Love