Herinneringen aan
WILLEM DUYS (2)
’t Wilhelmus.
Carel Briels organiseerde en regisseerde grote historische
spektakelstukken.
Over een nieuw project van hem was heibel ontstaan omdat,
de toen denk ik linkse regering er geen subsidie voor wilde
uittrekken.
Dat vond Willem schandalig.
Willem bemoeide zich eigenlijk nooit met de samenstelling
van de Vuist, maar hij wilde nu wel dat er een plekje werd
ingeruimd voor Briels.
Omdat ik nogal uitgesproken ben en duidelijk laat weten
wat ik ergens van vind, vond Willem ’t verstandig om mij
niet te informeren over een opzetje dat hij met Briels en
Oster (hoewel Oster het ontkent) bedacht had.
Uit onvrede over het weigeren van subsidie voor het Oranje-
project, zou de zoon van Briels, (uiteraard niet als zodanig
bekend bij het publiek) tijdens het interview opstaan en
‘spontaan’ ’t Wilhelmus inzetten.
De zoon durfde niet of, hoe dan ook, deed ’t niet.
Willem keek tijdens zijn gesprek met Briels verlangend naar
diens opstanding.
Briels bleef zitten.
..en toen, voor mij vanuit een misplaatst gevoel van
patriottisme, stond Willem zelf op en begon het Wilhelmus
te zingen.
Ik was verbijsterd. Ruud Bos, de muzikale leider van het
begeleidende combo, begon te tune van “Zo is het toevallig
ook nog eens een keer’ te spelen en Willem zong
unverfroren het volkslied.
Nederland stond op z’n kop.
De Telegraaf bejubelde de held.
De banden van Willem z’n auto waren doorgesneden.
Veel commotie.
BBC
‘k Was producent van de Kraaykampshows.
Met Rijk de Gooijer die de teksteditor van de show was
ging ik naar Londen om tekstbijdragen te bespreken met
Johnny Speight. (De schrijver van o.a. All in the family.)
We spraken af voor een lunch in de White Elephant.
Speight was in het gezelschap van Dennis Main Wilson,
head of comedy bij de BBC.
Dat was niet toevallig.
Main Wilson had veel van mijn werk gezien op het
Gouden Roos Festival in Montreux en bovendien
had de BBC, 4 van mijn WDR-programma’s
uitgezonden in de serie “Aquarius”, over vernieuwende
televisie.
Hij wilde mij wel eens ontmoeten.
Het was een interessante lunch.
Naast ons aan een tafeltje knorden, kibbelden en
fluisterden luid, Liz Taylor en Richard Burton.
Dat leidde mij wel wat af.
Tijdens ons gebabbel informeerde Main Wilson naar de
authenticiteit van de Nederlandse televisie.
Daar moest ik even over nadenken en toen vertelde ik hem
over Willem Duys.
Rare man, voert net zo makkelijk gesprekken in de sfeer van
high culture als low culture, vecht in de studio een
robbertje met krokodillen, maar kan ook dol van woede met
overslaande stem tegen een moeder van een verkrachte
dochter roepen dat hij, als ze aan zijn kinderen zouden
komen, de kinderverkrachter hartstikke dood zou maken....
Bovendien heeft hij ook nog een keer Johnny Carson
vervangen in de Tonight Show.
Wow, zei Main Wilson, dat is een interessante man, die
wil ik wel eens ontmoeten.
Terug in Holland vertel ik Willem van mijn gesprek en
spreek af, dat we Main Wilson langzaam vertrouwd gaan
maken met wie Willem is. Ja hoor, zei Willem dat is goed.
Een uur later zat ‘ie al in het vliegtuig naar London en nog
’s een uur later stond hij voor de portiersloge van het
BBC centre en riep: ‘tell Mr Main Wilson, that Bill from
Holland has arrived’.
Leuk idee maar de overval werkte niet.
Ze hebben later nog wel contact met elkaar gehad.
Main Wilson is ook in Nederland bij Willem op bezoek
geweest, maar ’t is nooit iets geworden.
Binnenkort meer over Willem en zijn grote idee,
waarvoor we Liv Uhlmann bezochten in
Sandefjord, Noorwegen.
Bob Rooyens
2 juni 2011