Herinneringen aan

WILLEM DUYS (2)

      ’t Wilhelmus. 

      

      Carel Briels organiseerde en regisseerde grote historische 

      spektakelstukken. 

      Over een nieuw project van hem was heibel ontstaan omdat, 

      de toen denk ik linkse regering er geen subsidie voor wilde 

      uittrekken. 

      Dat vond Willem schandalig. 

      Willem bemoeide zich eigenlijk nooit met de samenstelling 

      van de Vuist, maar hij wilde nu wel dat er een plekje werd 

      ingeruimd voor Briels. 

      Omdat ik nogal uitgesproken ben en duidelijk laat weten 

      wat ik ergens van vind, vond Willem ’t verstandig om mij 

      niet te informeren over een opzetje dat hij met Briels en 

      Oster (hoewel Oster het ontkent) bedacht had. 

      Uit onvrede over het weigeren van subsidie voor het Oranje- 

      project, zou de zoon van Briels, (uiteraard niet als zodanig 

      bekend bij het publiek) tijdens het interview opstaan en 

      ‘spontaan’ ’t Wilhelmus inzetten. 

      De zoon durfde niet of, hoe dan ook, deed ’t niet. 

      Willem keek tijdens zijn gesprek met Briels verlangend naar 

      diens opstanding. 

      Briels bleef zitten. 

      ..en toen, voor mij vanuit een misplaatst gevoel van 

      patriottisme, stond Willem zelf op en begon het Wilhelmus 

      te zingen. 

      Ik was verbijsterd. Ruud Bos, de muzikale leider van het 

      begeleidende combo, begon te tune van “Zo is het toevallig 

      ook nog eens een keer’ te spelen en Willem zong 

      unverfroren het volkslied. 

      Nederland stond op z’n kop. 

      De Telegraaf bejubelde de held. 

      De banden van Willem z’n auto waren doorgesneden. 

      Veel commotie.

       BBC 

      ‘k Was producent van de Kraaykampshows. 

      Met Rijk de Gooijer die de teksteditor van de show was 

      ging ik naar Londen om tekstbijdragen te bespreken met 

      Johnny Speight. (De schrijver van o.a. All in the family.) 

      We spraken af voor een lunch in de White Elephant. 

      Speight was in het gezelschap van Dennis Main Wilson, 

      head of comedy bij de BBC. 

      Dat was niet toevallig. 

      Main Wilson had veel van mijn werk gezien op het 

      Gouden Roos Festival in Montreux en bovendien 

      had de BBC, 4 van mijn WDR-programma’s 

      uitgezonden in de serie “Aquarius”, over vernieuwende 

      televisie. 

      Hij wilde mij wel eens ontmoeten. 

      Het was een interessante lunch. 

      Naast ons aan een tafeltje knorden, kibbelden en 

      fluisterden luid, Liz Taylor en Richard Burton. 

      Dat leidde mij wel wat af. 

      Tijdens ons gebabbel informeerde Main Wilson naar de 

      authenticiteit van de Nederlandse televisie. 

      Daar moest ik even over nadenken en toen vertelde ik hem 

      over Willem Duys. 

      Rare man, voert net zo makkelijk gesprekken in de sfeer van 

      high culture als low culture, vecht in de studio een 

      robbertje met krokodillen, maar kan ook dol van woede met 

      overslaande stem tegen een moeder van een verkrachte 

      dochter roepen dat hij, als ze aan zijn kinderen zouden 

      komen, de kinderverkrachter hartstikke dood zou maken.... 

      Bovendien heeft hij ook nog een keer Johnny Carson 

      vervangen in de Tonight Show. 

      Wow, zei Main Wilson, dat is een interessante man, die 

      wil ik wel eens ontmoeten. 

      Terug in Holland vertel ik Willem van mijn gesprek en 

      spreek af, dat we Main Wilson langzaam vertrouwd gaan 

      maken met wie Willem is. Ja hoor, zei Willem dat is goed. 

      Een uur later zat ‘ie al in het vliegtuig naar London en nog 

      ’s een uur later stond hij voor de portiersloge van het 

      BBC centre en riep: ‘tell Mr Main Wilson, that Bill from 

      Holland has arrived’. 

      Leuk idee maar de overval werkte niet. 

      Ze hebben later nog wel contact met elkaar gehad. 

      Main Wilson is ook in Nederland bij Willem op bezoek 

      geweest, maar ’t is nooit iets geworden.

Binnenkort meer over Willem en zijn grote idee,

waarvoor we Liv Uhlmann bezochten in

Sandefjord, Noorwegen.


Bob Rooyens

2 juni 2011