DE FRACTIE:
TV-drama
Bij de herdenking van 350 jaar: 'Vrede
van Münster" in 1998 kreeg ik van de
WDR en ARTE het verzoek om een
idee te ontwikkelen.
Ik schreef een scenario waarbij ik er van
uitging dat in 1648 televisie al bestond.
TV was het vertrouwde vehikel voor de
boodschap.
Er waren 'Breaking News" reportages.
(authentieke) ARD correspondenten,
deden verslag uit Europese hoofdsteden.
Cabaretiers maakten grappen over de
gezanten. 'Ooggetuigen' werden geïnterviewd
en met politieke analyses, werd de
geschiedenis geduid.
Het herkenbaar inzichtelijk maken, van
processen met grote maatschappelijke
betekenis vindt in mij dus een enthousiaste
loftrompetter:
De Fractie', gebruikt het gereedschap en
de ruimte van de werkelijkheid om met fictie
inzicht te verschaffen in processen waar we
als burgers direct bij betrokken zijn.
Het feit dat Femke Halsema de oermoeder
is van deze baby, maakt aannemelijk dat
de onderlinge omgang van de fractieleden
van de VPN en de sturing door de
leiding een goede afspiegeling is van de
werkelijkheid.
…en dat is zorgelijk. Temeer omdat de
voltallige fractie van D66 in DWDD beaamde,
dat de gespeelde situaties voor hen heel
herkenbaar zijn.
Ik zag een fractieleidster die op humorloze
commandotoon geen tegenspraak duldde
en haar leden bestraffend toesprak als kleuters.
De onderlinge dagelijkse run of the mill, betrof
een bureaustoel, naijver van de alfa-mannetjes,
sms-verkeer met mams en een spin die
met een ongecommuniceerd gat in de romp, zonk
op een persconferentie.
Een Gronings fractielid raakte door een
dilemma dat haar en haar familie persoonlijk
raakte, in een crisis en een wat onduidelijke
uit het script van 'Borgen' gevallen,
politiek-wijze achtergrondfiguur, strooide met
Machiavelliaanse strategische adviezen en
ander politiek kiemzaad.
Een zorgelijk beeld, dat eerder een psychiater
behoeft dan een spindokter.
Dat als voertuig een dramaturgie wordt ge-
bruikt die fictief is (Groningen), soms ongerijmd
(voorstellen nieuw fractielid) of (loshangend
ambitieus) Charlie Hebdo, is minder relevant
dan de schrikbarende afwezigheid van visie
en intellectueel discours.
Wat prevaleert is de onthutsende ijdelheid op
de korte baan van het persoonlijke succesje.
Veel is voor verbetering vatbaar:
tekstregie, dramaturgie, zinvolle inpassing van
actualiteit (niet alleen maar doen om het doen),
de 2 dimensionaliteit van de rollen verdiepen
met de derde van de persoonlijke identificatie,
maar er is een begin van iets dat veel meer
kan zijn, dan een aardige dramaserie.
Bob Rooyens
13.1.'15