Niemand heb ik noch gehoord, noch gelezen over de generaals die
de veldslagen tegen de P.O. aanvoeren.
Mij is opgevallen, dat daarbij christenen die voor hun doen en
laten inspiratie vinden in liefde en barmhartigheid een opvallende
boze rol spelen.
Wie de geschiedenis een beetje kent, weet dat over de ware
diehard christelijke omroepen als NCRV en EO, door de andere
omroepen, een beetje lacherig werd gedaan. Een beetje bloot, ging
al te ver. Programma’s werden op taalgebruik en
scheppingsverhaal, gereëdit. Buitenechtelijke relaties leidden
onverbiddelijk tot ontslag.
Uitgerekend de leider van de EO, Henk Hagoort werd in 2008
bestuursvoorzitter van de NPO.
Hij werd de generaal die de autonomie van de omroepen moest
verdedigen tegen de alsmaar toenemende druk van politieke
kopstukken die meenden dat onafhankelijk programma-maken
prima is, zolang het de zegeningen van de partij bejubelt en geen
kritische noten kraakt.
In plaats van op te komen voor de autonomie en de
onafhankelijkheid van de omroepen leverden zij, onder zijn leiding
hun autonomie in, werden er vele tientallen miljoenen bezuinigd
op het programmabudget en werden zij qua belang teruggesnoeid
tot productiehuizen. Er kwamen netmanagers die beter wisten wat
goed was voor de kijker dan de omroepprogrammadirecteuren van
voorheen. Met de pet in de hand en de fopspeen van de
afnamegarantie mochten omroepen voortaan pitchen om een
programma in het zendschema te krijgen.
De enige die zich daartegen verzette, was nota bene de
betrekkelijke nieuwkomer in omroepland, Jan Slagter. Hij voerde
een moedige strijd, maar stond daarin wel alleen.
Andere politieke roergangers brachten ideeën in, die altijd weer
ten koste gingen van de Publieke Omroep.
Nu is de christen Arie Slob aan zet.
Er is geen visie. Geen groots plan.
Er is tactiek.
Knijp de omroepen uit, dan verschralen ze vanzelf tot een
onbeduidende entiteit.
Arie Slob en God weten, waarom!
De omroepen hebben zich naar de slachtbank laten leiden en
Arie heeft de messen geslepen.
Wat mij bevreemd is de stilte uit omroepland.
Verdedig je plaats. Programma’s bewijzen dat je kwaliteit kan
produceren, die niet alleen een bepaald publiek maar ook nog
eens een groot publiek weet te bereiken.
De grootste politieke partij qua ledenaantal is (gemeten per
1.1.19) het CDA met 43.133 leden.
De kleinste omroep Powned heeft meer leden dan de grootste
politieke partij.
Er zijn zo’n 3 miljoen mensen lid van een omroep tegenover ruim
300.000 die lid zijn van een politieke partij.
Geen omroep, noch een lid van een omroep heeft zich geroerd.
Denk daar maar eens over na.
Het is David tegenover Goliath en weer is het David, die zegeviert.
Het argument dat keer op keer wordt misbruikt, geldt de
financiering. Iedereen mag er maar van alles van vinden, er op
schelden en pissen, want het wordt betaald van ‘onze belasting-
centen’. Omgerekend per hoofd van de bevolking worden al die
radiozenders en televisiezenders in de lucht gehouden voor iets
meer dan een dubbeltje per dag.
Het grote misverstand is, dat de commerciële omroep gefinancierd
wordt door anderen. Namelijk de bedrijven die commercials plaatsen.
Dat is waar, maar die bedrijven verdienen hun geld aan
producten die dezelfde consumenten van de ‘van mijn centen’
betaalde Publieke Omroep, bij de Albert Heijn’s en de Samsungs
en de Lidl’s, kopen. Die bedrijven belasten hun producten met
een verkoopprijs, waarin ook het reclamebudget is verdisconteert.
Met andere woorden ook die zenders worden gefinancierd van
‘onze centen’.
19.6.'19
